Terug naar waar het begon.

Na een paar daagjes extra duiken, zwemmen en snorkelen was het tijd om naar ons ooit zo geliefde Ko Pha Ngan te gaan. Iedereen de kamer uit zodat zonder de final check kan doen of we alles mee hebben, keykaart inleveren en op naar de pier om daar met de Songserm boot de oversteek te maken. Altijd goed zo'n laatste check. Vooral om er op de pier als nog achter te komen dat je je zonnebril vergeten bent.....chips..... Dan maar even bellen met Ban's. Yes yes, we take and than you get when come back. Als dat maar goed gaat. Ban's is een Resort met aardig wat kamers, een bar, restaurant, duikschool met vijf boten, taxibedrijf, reisbureautje en eigen supermarkt. Een zonnebril zal niet boven aan de prioriteitenlijst staan. Ach ja dan maar de verzekering in schakelen.

De bananenboot naar ons volgende adres was twee en een halve meter breed en 20 meter lang, en de hele binnen cabine stonk naar diesel, euh tja het was wel het goedkoopste ticket dat we hadden kunnen krijgen. De zee was behoorlijk ontstuimig. Na twee minuten varen kwamen de eerste helden al van het voordek buiten, drijfnat van de golfoverslag. Het ons afvluchtelingenbootje sloeg telkens hard op het water. Vijf minuten later kwam ook de tweede helft helden naar binnen. Lijkbleek schuifelde ze allemaal naar de achterkant van de boot om daar gedwee in zakjes te "spiejen". Heel relaxed waren ook wij niet. Geen nooduitgangen, een boot die van links naar rechts gaat en van voor naar achter. De kids hebben niets gemerkt, die hebben alleen maar film gekeken. Anderhalf uur alter stonden we weer op de kant. Voor ons geen Songserm meer. Snel in een taxibusjes gesprongen en hup de voor ons bekende bergjes over.

We waren benieuwd of wij nog iemand bij Palita Lodge zouden kennen en of zij ons zouden herkennen. Dit was zeker het geval. De andere gasten moeten zich zeker hebben afgevraagd wie wij zijn geweest want met veel enthousiasme zijn we ontvangen. Wel aardig wat luxes geworden is Palita nog steeds lekker vertoeven. Heerlijk zwembad en de zee voor de deur. Het luierparadijs voor luierikken. Met Sander lukt dit toch niet dus worden er veel bommetjes gemaakt in het zwembad, brommertjes gehuurd om Riekje en Yves rond te scheuren over het eiland (...en toen ging papa wel 80...), en een olifanttocht door de jungle geboekt.

Dit laatste was leuk en hilarisch. Iedere keer als wij een tocht op een dier hebben krijgt Wien het exemplaar dat honger heeft en over al eet. Doe dit in het kwadraat bij een olifant en je weet meteen waarom wij het in onze broek hebben gedaan. Wien en Frederique zaten op een serieuze olifant die serieuze honger had, en elke keer als die een lekker jong blaadje zag dan ging mevrouw er op af. Dat er iemand op de rug zat deed er effe niet toe, tja en zo'n begeleider is dan ook maar een begeleider. Honger is honger dus er moet gegeten worden. Dat Wien en Riekje bij deze tussendoortjes van hot naar haar werden geslingerd was absolute bijzaak. Dit maal was het aan mij en Yves de beurt om alles op foto en film vast te leggen en opgepaste afstand te gieren van het lachen. Vooral een Wieneke die een lachstuip boven op een olifant krijgt is erg leuk. We hebben de middag afgesloten door bananen te kopen voor de olifanten en deze te voeren.

In de avond zijn we menig keer op het strand naar de vuurgoochelaars gaan kijken die nog altijd op exact dezelfde muziek hun kunsten vertonen. Je kunt je natuurlijk voorstellen dat Yves hier niet weg was te slaan. Frederique heeft nog een zweeds vriendinnetje opgedaan, Molly, waarmee ze met name in het zwembad veel mee heeft gespeeld. Omdat wij niet op Ko Pha Ngan willen zijn tijdens de Fullmoon party (lees dronken Engelse en Amerikanen feest), gaan we, mede op verzoek van de kinderen terug naar Koh Tao. Tja dan maar weer wat duiken en.........