Koh Tao, le Grand Blue

Na ons vaar-debacle laatste keer boeken we dit maal een bootticket bij een van de grotere boten, meer geld maar ook meer boot. We zijn weer onderweg naar het duikeiland. 

 Na een warm afscheid en de belofte dat we over zes dagen weer terug zijn staan we bij de pier. Blijft altijd een leuke belevenis. Overal kraampjes en eetstalletjes. Chefkok Yves gaat dan eigenhandig met 20 bath op zak wat locale specialiteiten uitproberen. Ook hebben tijdens het warme wachten nog een mooie barracuda aan de oppervlakte zien zwemmen. 

Bij aankomst in Tao volgt dezelfde routine als vorige keer. Snel in een taxiauto van een Resort springen en gewoon laten afzetten en het laatste stukje naar Ban's lopen. De kinderen herkende alles alweer en dat vonden ze fijn. Bij de receptie werden we vrolijk begroet door het zes vrouw sterke team, stuk voor stuk de zonde waard, op een na dan want dat was een omgebouwde (mama, waarom praat die mevrouw als een meneer). Tot mijn stomme verbazing haalde ze binnen een minuut mijn zonnebril te voorschijn. Deze is de hele tijd opgeborgen achter de werkplek van de bazin/eigenaar naast het kleine budha altaar en de foto de koning. Ik was werkelijk onder de indruk, te meer omdat ik na verlies alleen maar gebeld had, en nu er nog geen woord over gezegd had. 

Snel naar onze kamer, extra bedjes geregeld. Maar al snel zag ik aan Wien dat deze kamer het niet helemaal was. Beetje muffig, door begane grond geen afgebakende plek voor de kinderen, donker en meer kruipende beestjes. Effe gaan omruilen. We kregen drie sleutels mee en mochten zelf gaan uitzoeken. Ja, er zat er ook een van Wiens gading bij. Spullen omhuizen, extra matrassen (trap op!) mee omhuizen. Tjonge jonge en dat bij 35 graden. Klaar, perfect. 

Na het maken van twee duiken had Sander nog iets anders gezien op het eiland, of ik mee wilde komen. Blue Immersion stond op de deur. Ohjee Sander heeft weer wat nieuws, hij wilt gaan free diven. Free diven is tot flinke diepte duiken zonder apparatuur. Gewoon trainen om je lucht bij je te houden. Of het goed was dat hij een twee daagse cursus ging volgen. Nou de plaatselijke shophouder kwam wel even mee overtuigen. Aurelio was een Fransman met gekleurde bandana en dito kralenketting in een turquoise mouwloos hemptje. Hij deed ons meteen denken aan mr. The Scubadiveur (uitspreken met frans accent) uit "along came polly". Hij was zo godsgruwelijk zweverig dat Wien er van overtuigd was dat hij zojuist een hele rugzak wiet had opgerookt. Desalniettemin wist hij feilloos te overtuigen dat het niet echt gevaarlijk was. Hooguit "a shallow-water-blackout of lost-of-motor-control", buut as not too long in water, iet ies not dangeroess. Dag er na beginnen voor twee dagen flinke training. Sjiek.